ชายเจียระไนเพชร

ข้อมูลเบื้องต้น

ชายผู้เจียระไนเพชร มีเพชรเลอค่าอยู่กับตัว แต่เขากลับไม่เคยเห็นคุณค่าในตัวมัน เเที่ยวตามหาเพชรเม็ดงามจากทั่วทุกมุมโลก..

เมื่อวันหนึ่ง เพชรเม็ดนั้นได้หล่นหายไป...

และเขาเพิ่งจะได้เข้าใจ และรู้ซึ้งถึงคุณค่าของมัน !!!

เนื้อเรื่อง

มีชายเจียระไนเพชรคนหนึ่ง เขามีเพชรทรงสี่เหลี่ยมบูดเบี้ยวอยู่กับตัวก้อนหนึ่ง ซึ่งเขาก็รู้จักมันดี รู้คุณสมบัติของมันทุกอย่าง แต่ไม่เคยจะมองเห็นความสวยงามในตัวมัน...เขาจึงนำมันไปห่อไว้ในผ้าซับเหงื่อของเขา แล้วพกติดเอวไว้ตลอดเวลา...

เขาเที่ยวตามหาเพชรที่สวยที่สุดจากทุกมุมโลกเพื่อไปเจียระไนให้สวยที่สุด แต่เมื่อได้เพชรงามออกมา เขาก็ต้องเสียมันไปอยู่ดี ...เขาได้ชื่นชมเพชรเม็ดนั้นๆเพียงช่วงเวลาสั้นๆแล้วก็ต้องส่งมันไปให้ลูกค้า หรือผู้ที่เหมาะสมที่จะได้ครอบครองเพชรล้ำค่าเหล่านั้น โดยที่เขาก็มักจะเสียดายและเสียใจทุกครั้งที่ต้องเสียพวกมันไป...

...เป็นแบบนี้เรื่อยมา...

วันหนึ่ง...

...เพชรรูปทรงประหลาดที่เขาพกติดตัวไว้ในผ้าซับเหงื่อ หรือผ้าขี้ริ้วไร้ค่าของเขาเกิดหนักขึ้นเรื่อยๆ ผ้าที่ห่อมันไว้เริ่มรับน้ำหนักของมันไม่ไหว...

ผ้าขี้ริ้วขาดแขวก !!!

เพชรประหลาดร่วงหล่นออกจากตัวชายหนุ่ม...!!!

มันกลิ้งกระดอนไปเรื่อยๆโดยที่ชายหนุ่มแทบจะไม่รู้ตัว หรืออาจไม่ใส่ใจมันเลย...มันกระดอนไปอย่างไร้จุดหมาย จนไปหยุดที่ปลายเท้าของชายเีจียระไนเพชรอีกคน...เขามองลึกเข้าไปในรูปทรงประหลาดของเพชรเม็ดนั้นและพบว่ามันเป็นเพชรที่เลอค่าที่สุดตั้งแต่ที่เขาเคยเจียระไนมา

เขามองเห็นคุณสมบัติที่เพียบพร้อมทุกอย่างของมัน !!!

เขาจึงนำมันกลับไปเจียระไนด้วยความปราณีตที่สุด...เขาใช้เวลากับมันเนิ่นนาน และตกหลุมรักในคุณสมบัติอันงดงาม ประมาณค่ามิได้ของมัน...เมื่อเจียระไนเสร็จ ปรากฏว่า เพชรรูปทรงประหลาด กลับกลายเป็นเพชรที่เลอค่าที่สุดในโลก

หาเพชรไหนเทียบเทียมมิได้...!!!

ชายหนุ่มภูมิใจในเพชรเม็ดนี้ และรักเพชรเม็ดนี้มากๆ...

ชื่อเสียงความงามของมันขจรกระจายไปไกล จนถึงหูของชายหนุ่มนักเจียระไน เจ้าของเพชร...

เขาเดินทางมาดูมัน

และพบว่า คุณสมบัติที่เขาคุ้นเคยดีมันปรากฏอยู่ตรงหน้า รู้จักมันมาเนิ่นนาน และจำได้ในทันทีว่านี่คือเพชรของเขา...ความผูกพันที่เขามีให้มัน คุณสมบัติที่มีเพียงชิ้นเดียว แต่เขากลับไม่เคยเห็นค่าในตัวมัน ไม่เคยเห็นเลยว่า ที่แท้แล้วมันสวยงามได้เพียงนี้
เขาหลั่งน้ำตาออกมาด้วยความเศร้า...และเอ่ยกับชายผู้เจียระไนเพชรเม็ดนี้

"ฉันขอเพชรคืนได้ไหม มันเป็นของฉันมานานแล้ว ฉันห่อมันไว้ตรงนี้ตลอดเวลา มันอยู่ติดตัวฉันมาโดยตลอด ขอคืนได้ไหม..."

ชายผู้เจียระไน มองชายเจ้าของเพชรด้วยความนิ่งเฉย ทั้งสงสารและสมเพชเขาเอ่ยเบาๆ

"แต่ก่อนนายไม่เคยเห็นค่าของเพชรเม็ดนี้ นายจึงให้มันอยู่ในสภาพที่ประหลาด นายไม่เคยเห็นความงามในตัวมัน นายเฝ้าแต่เก็บมันไว้ใกล้ตัวในผ้าขี้ริ้ว...นายเที่ยวหาเพชรเม็ดเอก ไขว้ขว้าเพชรที่งามที่สุด โดยที่ไม่เคยรู้เลยว่า เพชรที่มีค่าที่สุดมันอยู่ในมือนายเสมอ...บัดนี้ นายกลับเพิ่งเห็นคุณค่า นายกลับเพิ่งตระหนักในความงามของมัน นายกลับเพิ่งเสียดายมัน...
...แล้วคนที่ไม่เคยดูแลมันดีๆ ไม่เคยใส่ใจมันดีๆ คนที่ไม่เคยคิดที่จะเจียระไนมัน ไม่เคยมองลึกเข้าไปจนเห็นคุณค่าที่แท้จริง ความงามที่แท้จริง คนที่เอาแต่ไขว่คว้า หาของล้ำค่าจากภายนอก ได้มาชื่นชมเพียงไม่นานก็ต้องเสียไปทุกครั้ง...

...ละเลยของล้ำค่าที่สุดที่ตนมีอยู่...คนแบบนี้ ฉันจะไว้ใจให้ดูแลของล้ำค่าที่สุดในโลกตอนนี้ได้อย่างไร...ฉันจะไว้ใจให้นายดูแลของมีค่าที่สุดของฉันได้อย่างไร..."

ชายหนุ่มเจ้าของเพชรได้ฟังก็ถึงกับ ร้องไห้ออกมาอย่างหนัก บัดนี้เขาสำนึกรู้แล้วว่า ได้สูญเสียของที่มีค่าที่สุด และเขารักมากที่สุดไปแล้วจริงๆ อย่างที่ไม่มีวันจะได้มันกลับคืนมา...
ชายหนุ่มพยักหน้ารับกับความจริงข้อนี้ และยินดีที่จะไม่ขอเพชรคืนอีก...

...เพราะเขาตระหนักแล้วว่าคนที่คู่ควรกับเพชรเม็ดเอกที่สุด คือคนที่เห็นค่าและรักในตัวเพชรเม็ดนี้จริงๆ...

- จบ -